Ken je dat? Je hebt het onbedwingbare gevoel om een bepaald voorwerp uit elkaar te halen en te kijken hoe de binnenkant eruit ziet, of hoe het werkt. Dat gevoel kreeg ik bij een oude handnaaimachine, toen een oude buurvrouw deze mij schonk. Al die assen, wieltjes, schroefjes die zo wonderlijk in elkaar passen waardoor er kleding mee gemaakt kan worden. Bijzondere gelijktijdige bewegingen, die zo mooi samenwerken en een geheel vormen, een fascinerend beeld.
Ik kreeg de behoefte om deze bewegingen zichtbaar te maken, en om te zetten in een hele andere toepassing. Ik bouwde diverse prototypes, experimenteerde met allerlei combinaties van onderdelen uit de naaimachine, en ging op zoek naar passende toevoegingen. De bekken bleek een gouden greep, de machine kreeg hiermee een geheel nieuwe bestemming, namelijk die van strijkmachine. Immers, een snaar sleept langs het bekken, waardoor een knarsend, zingend, galmend geluid ontstaat. En strijkmachine refereert toch weer naar die huishoudelijke sfeer, die ook de naaimachine oorspronkelijk uitademde.
Het kinetische kunstwerk “strijkmachine” is genomineerd voor de Artibusprijs 2011. De jury schrijft hierover in haar juryrapport: “Strijkmachine is een fantasierijk werk, waarbij een originele combinatie van materialen is gebruikt. De jury was erg enthousiast over het werk, omdat het plezier uitstraalt en werkt. Het werk overtuigt van een eigen blik, verrast en is tegelijkertijd een mooi beeld. Het is stevig, maar durft ondertussen onderzoekend te zijn.”
Kijk hier naar een filmpje van de strijkmachine:
Materiaal: plexiglas, metalen delen van een oude handnaaimachine, bekken, gitaarsnaar, houten poten van een bank.